W 1877 roku uruchomiono Kolej Nadwiślańską, do której zaliczamy tzw. linię otwocką. Jednym z jej przystanków jest Radość. Pierwszy przystanek, funkcjonujący przed I wojną światową, miał charakter prowizoryczny. Oficjalnie został uruchomiony dopiero około 1922 roku. Drewniany budynek stacji mieścił kasy, poczekalnie, bufet, a także pomieszczenia techniczne i mieszkanie zawiadowcy. Dwa niskie perony były przesunięte nieco na południe w stosunku do peronów współczesnych.
W latach trzydziestych XX wieku przeprowadzono modernizację przystanków na warszawskich liniach podmiejskich do Otwocka, Żyrardowa i Mińska Mazowieckiego. Prace na linii otwockiej ukończono w grudniu 1936 roku. Wiązało się to z rozebraniem drewnianych budynków i zastąpieniem ich modernistycznymi, wydłużonymi w kształcie poczekalniami i wiatami. Budynek mieszczący kasy i poczekalnię ogrzewano piecem kaflowym. Pojawiły się też pojedyncze, wysokie perony. Koncepcję układów torowych i organizacji ruchu opracował Kazimierz Centnerszwer, niełatwo jest natomiast ustalić architekta. Wszystkie stacje wizytował w 1937 roku prezydent Ignacy Mościcki. W 1944 roku budynek stacji w Radości został częściowo zniszczony przez wojska niemieckie i wymagał odbudowy.
Kasa i poczekalnia na przystanku w Radości są nieczynne od 2008 roku. W 2010 wiata i poczekalnia zostały wpisane do rejestru zabytków.
Galeria zdjęć:
Sorry, nothing found.